Elektronenparamagnetische resonantie (EPR) is een soort magnetische resonantietechnologie die is ontstaan ​​uit het magnetische moment van ongepaarde elektronen. Het kan worden gebruikt om de ongepaarde elektronen in de atomen of moleculen van stoffen kwalitatief en kwantitatief te detecteren en deze te onderzoeken. De structurele kenmerken van de omgeving. Voor vrije radicalen heeft het orbitale magnetische moment vrijwel geen effect, en het grootste deel van het totale magnetische moment (meer dan 99%) draagt ​​bij aan de elektronenspin, dus paramagnetische elektronresonantie wordt ook wel "elektronenspinresonantie" (ESR) genoemd.

Paramagnetische elektronenresonantie werd voor het eerst ontdekt door de voormalige Sovjet-natuurkundige E·K·Zavois in 1944 uit MnCl2, CuCl2 en andere paramagnetische zouten. Natuurkundigen gebruikten deze techniek voor het eerst om de elektronische structuur, kristalstructuur, dipoolmoment en moleculaire structuur van bepaalde complexe atomen te bestuderen. Op basis van de resultaten van paramagnetische resonantiemetingen van elektronen hebben scheikundigen de chemische bindingen en de verdeling van de elektronendichtheid in complexe organische verbindingen opgehelderd, evenals vele problemen die verband houden met het reactiemechanisme. Amerikaan B. Commoner et al. introduceerden in 1954 voor het eerst elektronenparamagnetische resonantietechnologie in de biologie. Ze observeerden het bestaan ​​van vrije radicalen in sommige plantaardige en dierlijke materialen. Sinds de jaren zestig wordt, dankzij de voortdurende verbetering van instrumenten en de voortdurende innovatie van technologie, elektronenparamagnetische resonantietechnologie gebruikt in de natuurkunde, halfgeleiders, organische chemie, complexe chemie, stralingschemie, chemische technologie, mariene chemie, katalysatoren, biologie en biologie. Het is op grote schaal gebruikt op veel gebieden, zoals scheikunde, geneeskunde, milieuwetenschappen en geologische prospectie.